Waterballet in de Vlist

Na een lange, gortdroge en bloedhete zomer gingen The Oldtimers afgelopen weekend kamperen in de Vlist. Op vrijdag werden in een gierende storm de tentjes opgezet, daarna ging het regenen. Het hield daar niet mee op. We kijken terug op een reuze geslaagd weekend.

Het moet gezegd worden: er zitten echte bikkels bij, ook in de jongste generatie. De die-hard hoofdprijs werd gewonnen door Marijn van L. die op de N204 door zijn vader doorweekt en totaal verkleumd uit het zijspan werd getild. Het gerucht gaat dat zijn moeder aangifte heeft gedaan bij de kinderbescherming.

Man, man, man wat een weekend hebben Frank, Eefje en Jeroen er van gemaakt. Het was het perfecte arrangement: alle dagen zon, zowel voor als na het weekend. Alleen precies die drie dagen in de Vlist viel er 35 mm regen bij windkracht 9. Het lichtspel boven Oudewater was prachtig, de bliksem sloeg daar wel vijf keer in de kerk. Vrijdagavond snert om weer warm te worden en hete chili-con-carne om het vuurtje aan te houden. Eefje had heerlijk gekookt.

De toe-toe-toe-toe-toerrit

Zaterdag ben ik even naar huis gereden om winterkleren te halen, net op tijd terug voor de toerrit naar het Veteraantreffen in Woerden. Die had ik niet willen missen. Zodra we het erf van de familie Spruit verlieten, ging het los. Met bakken kwam het naar beneden.

Enkele watjes (waaronder ikzelf) trokken nog snel regenkleding aan, maar dat had geen enkele zin. Het water kwam van boven, van onder en ook nog een horizontaal door alle kieren en gaten naar binnen. De motoren begonnen te petsen en te knallen en ik zal nooit meer de vage contouren van Kevin L. naast me vergeten. Hij heeft namelijk geen spatborden aan zijn Lib wat er bij mooi weer bijzonder cool uitziet. Bij regen geven deze ontbrekende hulpmiddelen een heel andere dimensie aan motorrijden. Ik denk dat Kevin honderd euro zou hebben gegeven voor een duikbril en een snorkel. Hij kreeg de toch al extreme bui in het kwadraat om zijn oren. Als ik naast me keek, zag ik eigenlijk alleen twee handen aan het stuur en het puntje van zijn neus. Verder zag ik Kevin niet meer. O, ja, zijn wangen. Die zagen er uit als rauwe biefstukken. Verder was hij veranderd in één grote watergeest.

 Stoppen? Jeroen???

Voor en achter ons moeten er nog meer Oldtimers hebben gereden, maar die waren van de radar verdwenen. We zagen niks. Ook al die personen die langs de weg handen grint in ons gezicht stonden te gooien zagen we niet. Het deed wel pijn. Blind, met één hand aan het stuur en één voor ons gezicht reden we achter Jeroen aan.

“Waarom stopte je niet?” vroeg ik later aan hem.
“Ik dacht dat wel meeviel”, was zijn antwoord. Waar zou hij normaal motorrijden? Ik had in ieder geval zoiets nog niet eerder meegemaakt op de motor.

Anyway, we kwamen op een rotonde, althans daar leek het op. Het zou ook een wildwaterbaan in een pretpark kunnen zijn geweest. Daar besloten we dat het eventjes genoeg was. Behalve één eenzame knotwilg, was er geen enkele schuilmogelijkheid zodat we daar een half uurtje in de stortregen hebben gestaan. Paul van L. heeft daar met dikke vingers het thuisfront ge-appt om zijn zoon te laten evacueren. Zelf had hij nergens last van (gewoon in hemdsmouwen, zoals altijd. mooi shirtje, vrolijke print. Ouwe zeebonk).

Warm bad

Voor her-intreder Bram N. was dit een eerste (vernieuwde) kennismaking met de club. Dat zal hij niet snel meer vergeten. Zeiknat en blauw van de kou kwam hij in Woerden aan en die kleur heeft hij gehouden tot het moment dat zijn vrouw hem afvoerde naar een warm bad. Hij heeft het nog even geprobeerd, gekleed in zijn regenbroek (die hij gek genoeg droog uit zijn tas haalde) terwijl zijn natte broek in de droger van Familie Spruit zat. In denk dat hij de volgende keer wél droge kleren meeneemt.

De Familie Spruit zou ik graag voor willen dragen voor de Nobelprijs voor de Huisvrede vanwege hun enorme gastvrijheid. Een laaiend houtvuur zorgde ervoor dat de stoom uit onze motorkleding sloeg en de barbecue onder de overkapping (voor hun machines) was onvergetelijk.

De zaterdag nacht verliep verder rustig. Daan bewees dat hij de enige met gevoel voor het weer was. Hij sliep in zijn tent op een stretcher en kon zo wel 20 centimeter water hebben!

Familie Spruit, Eef, Frank, Jeroen. Bedankt. Volgend jaar ben ik er weer bij!

Nu kijk ik uit naar de Saté-rit. Dan hebben we ook altijd van dat lekkere weer.