‘Ride for our dead friends’

Afgelopen zondag reden we de jaarlijkse ‘Ride for our dead friends’ waarmee we de steeds langer wordende lijst dode vrienden herdenken. (Ooit komt er een dag dat het sneller is om de lijst met levenden voor te lezen, omdat die korter is. Maar we hopen dat dat moment nog ver weg is.)’

Iedereen zal wel aan iemand speciaal gedacht hebben. John, Aad, Henk, Bas…. Voor mij was het Nico. Daar kom ik zo nog op terug.

Bruin en zoet

We verzamelden bij organisator Kevin L. thuis waar de koffie bruin was en de koeken zoet. Een mooie opkomst vertrok via de bollenkuststrook richting Bloemendaal. Het was een prachtige dag. Er hing een mysterieuze mist in de duinen. Na enkele tientallen kilometers kwam ik erachter dat die niet van zee kwam, maar uit de Droomvlucht-sprookjesmachine van Kevin.

Spannend was het ook. In de Sijtwendetunnel (N14) zorgde een plotseling oponthoud voor een benauwd momentje. Ik verwachtte ieder moment een zwik levende vrienden in mijn nek, want alle aandacht ging in de tunnel natuurlijk uit naar het bedienen van de sirenes. Gelukkig had iedereen op tijd zijn sirenepedaal verwisseld voor het rempedaal en stond de hele meute op tijd stil. Hoewel….

ons Jan P. voelde toch nog een zwak zetje in de rug en iemand moet zich nu diep schamen (we noemen geen namen). Gelukkig geen letsel of schade, behalve een geknakt NL-schildje. Maar ja, er zitten wel meer knakjes in ons NL-schild.

Bezinning

In Bloemendaal was het tijd voor bezinning. De stemming was ingetogen. Zwijgend dronken we een slok (moet je eens proberen: een slok nemen en praten).

Ik dacht op dat moment aan Nico P.

Niet iedereen zal hem hebben gekend of diepe herinneringen aan hem hebben. Nico was relatief kort lid. Hij was als motorrijder herintreder. Dat zag je ook aan de manier waarop hij reed.

In zijn jonge jaren reed Nico Indian. Toen hij ging varen (in de jaren zestig), zette hij zijn motor in de voortuin bij zijn moeder. Na vele jaren zette hij weer voet op NL-bodem: de voortuin was leeg. Zijn moeder had zijn Indian aan de oud-ijzerboer meegegeven (sommigen zullen zeggen: terecht. Het was immers een Indian).

Nico had ondanks zijn vele jaren op zee geen vet pensioen opgebouwd. Terwijl hij aan het spelevaren was, bleek de waarde van een Indian raadselachtig te zijn gestegen. Hij kon op zijn 65^ste dus geen Indian meer terugkopen. Het werd een Liberator. Wie hem daar op zag rijden, hield zijn hard vast. Later kocht hij er een zijspan bij. Het ging nog langzamer, maar hij kon in ieder geval niet meer omvallen.

Een aimabele man

Nico was dan misschien geen begenadigd motorrijder, hij was wel een vrolijke en aimabele man die vol grappen en verhalen zat. Hij was trouwens wél een begenadigd accordeonspeler. Op treffens haalde hij ‘m wel eens tevoorschijn (zijn accordeon). Vaak was dat ’s nachts of ’s morgens vroeg. Niet iedereen kon dat waarderen. Dat maakte hij overdag dan weer goed door warme worst uit te delen vanaf het gaspitje in het zijspan.

Eén van die originele verhalen van Nico wil ik hier met jullie delen.

Het was tijdens een hete reis op Afrika, waarbij het schip van Nico lang voor de kust van een duister land lag. Aan dek was het 45 graden, benedendeks 55 graden. Ze mochten niet van boord, tenzij je de kapitein was. Die zat lekker in een hotel met airco aan de wal.

Nico had een schijthekel aan die kapitein. Wat dat inhield? Nou dit: de kapitein werd ziek en moest worden afgelost. Nico kreeg een seintje vanaf de wal: pak mijn koffer in en breng me naar het vliegveld. Dat deed Nico. Hij pakte de koffer en pakte een krant. In de koffer propte hij de kleren van de kapitein en de krant scheet hij vol. Hij vouwde hem dicht, schoof hem tussen de kleren van de kapitein. Nico draaide de slotjes van de koffer dicht en gooide de sleutels over boord. Daarna bracht hij de kapitein met de afgesloten koffer naar het vliegveld (45 graden, weet je nog?) en zwaaide hem uit.

Nico kreeg nog altijd tranen in zijn ogen van het lachen als hij zich de ravage probeerde voor te stellen die de kapitein thuis moet hebben aangetroffen in zijn koffer.

Nico deze rit was voor mij voor jou!