Ommetje

Afgelopen weekend bezochten de Oldtimers het gebied rond Ommen. Er was een tourtocht over de Sallandse Heuvelrug, een bezoek aan het American Motorcycle Museum in Raalte en een ontspannen verblijf rond Café Calluna in het groene land rond Ommen. Initiatiefnemer Nick K. verdient alle lof voor dit geslaagde weekend.

Helaas miste ik zelf door een overvolle agenda de tourrit en het museumbezoek. Ik begrijp dat onze Touroperator Jop van der L. er weer een mooi gebeuren van heeft gemaakt. Er blijken ook in ons land hellingen van 10 procent te bestaan en fabelachtige uitzichten vanaf hooggelegen punten. Voor mij een goede reden om volgend jaar weer mee te gaan en mijn andere afspraken gewoon af te zeggen.

 

Zelf kwam ik om een uur of 4 aankakken met mijn BMW.

De opmerkingen die ik verwachtte (jij vond toch dat je vooral met je ouwe motor moet komen? Wat een hangtieten heeft dat ding) bleven uit. Ook mocht mijn Duitse Roadking gewoon tussen het Amerikaanse ijzer staan. Er was nog een groep Harley-rijders neergestreken en het was erg gezellig.

Het leuke van Café Calluna is dat het een soort Amerikaans Roadhouse is, met daaromheen volop ruimte voor tentjes, campers en een handvol schots en scheve huisjes en een toiletgebouwtje. Een gezellige chaos waarin ook nog plaats was voor een zwembad en een stal voor zwijntjes.

Het was prachtig weer en behoorlijk warm.

Al snel vloeide het gerstenat rijkelijk en trokken dampen vanaf de barbecue over de veranda. Later die avond begon de band te spelen. Die kreeg eerst niet veel aandacht, maar nadat Paul van L. zeker drie keer was komen zeggen “dat jullie echt even bij de band moeten komen kijken, want, man-man-man, wat staan die ongelofelijk te hakken zeg” gingen we achter hem aan naar binnen.

 

Paul jokt nooit, zelfs zijn sterkste verhalen zijn waar.

Zo weet ik nu eindelijk waarom Oldtimers op een speciale manier proosten: “even je glas schudden en – héél belangrijk – elkaar diep in de ogen kijken”. Als je hem spreekt moet je het hem beslist eens vragen. En al gauw stonden we met Paul temidden van een horde schonkige motorrijders te headbangen op Metallica, Thin Lizzy, CCR en andere klassieke muziek. Voor mij was het voor het eerst dat ik ging headbangen, als ik dat had geweten had ik haar meegenomen. Gelukkig was Frank van Aa bereid wat van zijn overvloedige haar aan mij uit te lenen en konden we samen headbangen. Het was een geweldige avond.

Nog even een plas gedaan met links én rechts van me een Tukker-motorrijder. Er overkwam mij niks, alleen verstond ik werkelijk geen woord van het gesprek dat ze voor me langs voerden, ze praten daar zonder ondertiteling. Ze klonken verder erg vriendelijk.

’s Nachts bleek mijn tent te zijn gekrompen en kreeg ik de rits niet meer dicht.

Natuurlijk ging het hozen, want dat hoort er bij. Als ik met de motor en met een tentje op pad gaat, draaien ze bij mij in de straat het zonnescherm al vast in. Die nacht was Ommen de enige plek in NL waar het regende en onweerde. De schade bleef beperkt tot vol geregende motorlaarzen, natte sokken en een verzopen shirt.

De zondagmorgen begon meteen met volle bak zon en lekkere koffie. Samen met Jan en Johanna, Frank en Jeroen aan een picknicktafel de dag verwelkomt. De deur van één van die huisjes ging open en na elkaar kwamen mijn twee pisbak-tukkers naar buiten. En nog één, en nog één en toen nog één. En het waren echt geen kleine mannetjes, paste dat allemaal in dat hokje? Ja echt: er gaan veel makke tukkers in één hok.

Na een overvloedig ontbijt ging het huiswaarts.

Zonder eerst nog een boel rotzooi op te moeten ruimen, gewoon inpakken en wegwezen. Ook wel eens fijn. Ik dacht snel met de BMW naar huis te kunnen om mijn trouwdag te vieren, maar dat liep anders: Ron S. op de vluchtstrook! Deed hij iedere 3 kilometer. Bermtoerisme zonder duidelijke oorzaak. Omdat hij zelf die avond alleen Spa had gedronken, kon het niet aan hem liggen, waarschijnlijk vertoonde zijn motor kuren. Nadat Ron (engelengeduld) alles had nagelopen (bloeddruk, pols, temperatuur) besloot hij om wat verse benzine in te nemen. Naar verluid schijnt hij daar mee thuisgekomen te zijn. Regenwater in de benzine?

Zelf kwam ik hierdoor ook wat later thuis dan gepland, maar dat werd me door mijn lieve vrouw vergeven. Ik ben tussen de gezelligheid van de trouwdag door wel een paar keer in slaap gevallen, maar ook dat vond ze niet erg. Ik heb het erg met haar getroffen.