Kevin’s eerste solotrip episode II

‘s Ochtends werd ik wakker van een brandgeur, ik ben op onderzoek uitgegaan, en wat bleek: Monseigneur Robbert had de houtkachel opgestookt vanwege de koude nacht. Het rookkanaal ter hoogte van mijn zolderkamertje was zo lek als een mandje!! Die Belgische zwarte schimmel vreet kennelijk overal doorheen. Ik heb mezelf opgefrist in een te vieze badkamer met bloed in het fonteintje en m’n ochtendplasje gedaan in een oude wc-pot waar ik nog de opgedroogde poep van de pot probeerde te pissen. Olie van de motor gecheckt, nog snel even een foto met Monseigneur Robbert en lets get the fuck out of here!!! Op naar Malmedy, braaap!!!!

Bij de 1e pomp die ik tegenkwam een bakkie gedaan en door richting die Heimat. Op de grens tussen Büllingen en Losheim wat gegeten en een warm bakkie koffie. Ik had het nog steeds stervenskoud, de rit begon vandaag dan ook vol in de bewolking en als ik over een berg heen klom met die oude ploffert, bevroor m’n spruitstuk. Uit ervaring weet ik dat het dan onder de 10° is. Fuck the factory, kustomize!!! En door!!! Eenmaal in die Heimat aangekomen, koers gezet richting Bütgenbach en het Wirftal. Ik plof door dorpjes als Stadkyll en Schimdtheim richting De Nurnbergring, het asfalt is super en het weer wordt steeds aangenamer: volle bak zon en het wordt zo warm dat ik na een stop m’n handschoenen lekker uitlaat. Ik plof langs het Nürnberg circuit, en jezus!!! dat is een stad opzich. Veel te modern voor mij maar indrukwekkend is het wel. Links en rechts word ik ingehaald door Lamborghini’s, Ferrari ‘s, Porsches en getuned rijstvreters. Heb ik de verkeerde afslag genomen en zit ik hier op het circuit? Een dikke Mercedes station in de kleuren van de Hermandad verraadt godzijdank dat ik op de openbare weg zit. Via kleine dorpjes en bergweggetjes laat ik de drukte van het circuit achter me, en plof het Ahrtal in.

Ik bevind me op de N257 richting Bonn. Ergens langs deze weg ligt de camping die ik gevonden had op internet toen ik deze roadtrip voorbereidde. Hoe dieper het Ahrtal in, hoe meer ik het naar m’n zin krijg. De wegen glooien met het landschap mee, de Duitse dorpjes zijn idyllisch en de natuur liegt er ook niet om. Na het laatste dorpje voor de camping kom ik uit een bocht, en ver in het weiland naast de rivier de Ahr, doemt een pipokar op. Op deze pipokar staat met grote letters “am alten wehr”. Yess!!! Dit is de naam van de camping die ik zoek, bestemming bereikt!!

Ik zet de oude ploffert uit en meld me bij de bar. Een alleraardigst Duitse frunderness van een jaar of 50, ontvangt mij hartelijk en met haar spreek ik af dat ik een plekkie bij het water mag betrekken. “wie lange bleibst ihr?” Vraagt zij nog aan me. ” ich habe keine anung? wann das wetter bleibst gutt, vielleicht 1, 2, 3 oder 4 tagen.” Kein probleem, wie sehen das pro tag!!” is het antwoordt. Super toch, die Duitsers!!

Ik zet m’n kamp op bij ‘t water en mag ook nog een vuurtje stoken, regel wat hout bij de wederhelft van de Duitse frunderness, sta gesteld en ben helemaal in m’n element!!!

Ik doe ff een koud biertje bij de bar en check hoe het zit met douchen enzo. Ik moet zoiezo m’n slaapzak wassen want die is na Vlist niet meer gebruikt en licht beschimmeld aan de binnenkant, kweenie wat t is met schimmel deze vakantie maargoed…ik wil best “back to basic” maar dit gaat te ver. Ik ben zelf ook wel aardig beschimmeld met blauwkaas, maar dat zijn dan wel patronen waar ik zelf voor kies met m’n tatoeëerder. Ik gooi m’n slaapzak in de wasmachine en ga met de oude ploffert richting het dichtstbijzijnde dorpje waar ik boodschappen doe voor m’n avondeten en ontbijt. Ik pak alles in m’n rugzak en op de motor en haal nog een broodje bij de plaatselijke bakker wat ik daar ter plaatse op eet. Tijdens mijn gepeuzel, de saus en bestanddelen van het broodje zitten in m’n baard, op m’n vessie en op de tafel waar ik aan zit (had honger als een paard, je kent het wel) word ik aangesproken door een Nederlandse vrouw van een jaar of 10 ouder. Ze wil alles weten van de motor, mijn reis, mijn tattoos en wat me bezielt om in m’n eentje op pad te gaan met zo n oude motor. Ze blijkt Irene te heten en heeft autisme, ze volgt een cursus fotografie en voor een opdracht moet ze mensen fotograferen. Ze vraagt of ze de motor en mij op de gevoelige plaat mag vast leggen en poser dat ik ben, zeg ik volmondig ja. We kletsen een stuk in de dag en ineens denk ik: “shit!!!” M’n vlees en bier wordt warm, ik moet gaan!!! Op de camping heb ik met stenen in de rivier een onderwater koelkast gebouwd en daar moet dat spul in en snel!!! Ik rond het gesprek met Irene af, geef mijn email adres en Irene filmt hoe ik wegplof. Doei Irene, je bent me er eentje!!! (Als het goed is stuurt ze mij de foto’s en het filmpje door, ben benieuwd, moet goed materiaal zijn).

Terug op de camping gooi ik m’n boodschappen in de onderwaterkoelkast, trek een biertje open en tref voorbereidingen voor het avondeten, een beste maaltijd: schweinhackse en gepofte aardappel afgebakken in krautbutter, biertje erbij, helemaal haut cuisine, toch?

Na het eten wil ik een douchemuntje halen bij de bar, maar die blijkt al dicht te zijn. Het is rond 20:30 uur en die had ik niet verwacht. Nah, dan maar koud douchen, straks zit ik bij het vuur en dan warm ik wel weer op. Het plan was eigenlijk om net als op vakantie met duh meiduh, mezelf te wassen in de beek, maar toen ik de koelkast bouwde merkte ik dat het water in mei, echt te koud is voor me. Ik bedoel er moet wel wat te wassen overblijven zeg maar. Eenmaal bij het vuur warm ik op en geniet van m’n biertje en de dansende vlammen. Op de achtergrond klinkt classic rock van een Duitse dj van rond de 50 die hier het hele jaar woont, helemaal goed dit!!!

Er komt op een gegeven moment een man naar me toe met vragen over de motor. We kletsen wat en ik bied hem een biertje aan. Voor ik het in de gaten heb, zitten we met z’n tweeën bij het vuur te filosoferen over de diepere betekenis van het bestaan, en vordert de avond. De man heet Frank en hij tuft rond in een oude, tot camper omgebouwde, brandweer bus. Helemaal kickuh!! Hij heeft vroeger motorgereden en zou dat wel weer willen doen, maar heeft een zoon van 14, en een verse vriendin genaamd Andrea, you do the math. Je kan je poen maar 1 x uitgeven toch. Alsof hij de goden verzocht, wordt hij gebeld, het is zijn vriendin die zichzelf afvraagt waar hij is. Bij het vuur en de oude motor, is zijn antwoordt. Zij doemt op uit de duisternis en stelt zich netjes voor. Ik bied ze beide nog een biertje aan uit m’n onderwater koelkast, maar zij staat er toch echt op dat Frank met haar meegaat naar hun plekkie. Ik word wel vriendelijk uitgenodigd om daar nog wat te drinken, maar die laat ik schieten als je begrijpt wat ik bedoel. Ik zit hier best bij dat vuurtje, doe nog een biertje, kijk hoe het vuur langzaam dooft, plas nog een x in de rivier en kruip voldaan m’n vers gewassen slaapzak in. De Duitse dj heeft inmiddels de classic rock verruild voor Duitse metal, ik draai wat heen en weer en val in slaap op de duistere klanken van Rammstein.

De volgende morgen word ik rond 05:00 uur wakker van allerlei fluitende vogels die de battle rondes van de “the voice von Ahrtal” met elkaar lijken uit te vechten. Ik kruip m’n tent uit en zie dat het hele dal is vergeven van de mist. Ik zie in de verte dat de Duitse dj z’n vuur nog hooghoudt, ga plassen en kruip m’n tentje weer in, wat the fuck ga ik hier om 05:00 ‘s ochtends doen dan!! De vogels zingen me weer in slaap en uiteindelijk word ik om 09:30 uur wakker (zo!!! das lang geleden). De mist is er nog steeds en ik zet een bakkie koffie, ik had een flesje water gehaald, maar was vergeten te checken of dat ” ohne gas ” was. Aparte combo, koffie, gemaakt met spa rood.

Wordt vervolgd