De Snertrit
Afgelopen zondag reden we een steenkoude Snertrit. De grote helden kwamen uit het Noorden (Guus, Jaap en Ron) en het zuiden (Simon). De grootste lulhannes van deze dag kwam uit Krimpen en was ik zelf. En Daan S. ook een beetje. Want die was ook op een BMW.
Eventjes vooraf: Kevin, Jan-Gerben en Simon waren er. Daarmee vergeeft de Toerkommissie hen de kritiek die ze hadden op het uitstellen van de Snertrit in november.
Waar was de Prezz??
Heel opvallend dat Kevin er was. Want die was toch echt op hetzelfde feest waar ook onze Pres Frank v. A. was: bij Marco S. in Vlist (kwamen we trouwens nog langs). Onze Pres was volgens eigen zeggen zondag niet in staat om een motorfiets te besturen. Kevin wel. Zag er fruitig uit. Als altijd.
Nu even over de grootste lulhannis. Dat was ik. Er staan bij mij twee liberators in de garage, een Rode en een Groene. De Rode mocht mee met de snertrit maar wilde na 20 minuten trappen niet aanslaan. Volgens Simon S. zou dat te maken kunnen hebben met de vervanging van de bougiekabels na de Ballenrit. “Je moet altijd even een proefritje maken,” was zijn wijze raad. Niet gedaan gedaan dus. Waarschijnlijk de bougiekabels niet goed over de pinnetjes in de bobine geduwd. Klojo.
De Groene startte al na twee trapjes, maar wilde om een raadselachtige reden niet harder dan 60 km/u. In zijn derde versnelling viel het vermogen weg. “Misschien een zwevende klep,” aldus Simon. De Groene maar weer teruggebracht. Weer wat te doen komende tijd.
Daan2
Het is dat ik niet rook, want als ik een aansteker had gehad, had ik ze allebei in de fik gestoken. Uiteindelijk volledig doorgezweet de BMW maar gepakt en volledig opgefokt met 140 richting de Snertrit. Iemand uit de toercommissie (we zeggen niet wie) bestelde een tequila om mijn gemoederen te bedaren. Het hielp. En ook omdat ik niet de enige sneue figuur was, want Daan S. was ook met de hangtieten.
Welke Daan S.? zul je je misschien afvragen. Want we hebben er twee. Daan S. en Daan S. Ze waren er trouwens allebei: Daan-in-het-kwadraat. De ene Daan zoekt de kou op en trekt ’s morgens baantjes in de Reeuwijkse plassen, de andere Daan kiest voor handvatverwarming. Je mag zelf bepalen wie de verstandigste is. Meer zeg ik er niet over.
De rit zelf was koud en verliep goed. Guus en Ken konden hun neiging onderdrukken om de pont te nemen (lees hier dit bizarre verhaal). Er was wel de gebruikelijke verwarring over wie de rit had uitgezet, maar we eindigden waar we waren vertrokken. Door en door koud, maar tevreden achter een bakje snert.