Autoriteiten hinderen motorrit SGF en Oldtimers

Net als vorig jaar hebben we afgelopen weekend op neutraal terrein (Dordrecht) afgesproken met de Silent Gray Fellows (SGF). Wat een leuke toertocht moest worden, werd een tocht vol door de autoriteiten opgewordpen hindernissen. Dat we de eindstreep (met in de verte Bruinisse) haalden, mag een wonder heten.

Dat de overheid geen fan is van georganiseerd motorrijden, ondervond de verenigde tourcommissie van de SGF en the Oldtimers. Kennelijk was het onderlinge overleg afgeluisterd, want de plaats van samenkomst (Dordrecht) was uitgelekt. Dordt was door de gemeentelijke overheid hermetisch van de buitenwereld afgesloten. Of eigenlijk: ingesloten. Want we konden Dordt wel in, maar er niet meer uit.

Maggy met ster-allures…. Schijnt binnenkort mee te doen aan The Voice…..

Gelukkig was de toerorganisatie net iets slimmer dan het Dordtse Stadskantoor: bij vertrek bracht J vd L eventuele achtervolgers op een dwaalspoor door al slalommend door de afzettingen heen eerst de ene kant uit door de file over de N3 te rijden en daarna over dezelfde N3 de andere kant uit. Ook door de file.

Het leek zo leuk in Dordt, maar Jop zag meteen dat ze de ‘e’ vergeten waren in het welkom aan de Oldtimer-secretaris. Daar begon het al…. 

Met het zweet inde handen reden we westwaarts, tot aan de Kil-tunnel waren we de autoriteiten kwijt. Maar daar liepen we opeens vast op neergelaten slagbomen. Achterons ontstond al snel weer die file waar we net doorheen geploegd waren. Het kostte onze voorzitter al zijn overredingskracht plus een flinke steekpenning om de ambtenaar in kwestie er toe te bewegen de slagboom te openen. “De Kil-tunnel is een van de weinige toltunnels in ons land”, beweerde de ambtenaar. Maar deze informatie was dus express niet met onze tourcommissie gedeeld!

Pas bij de Haringvlietbrug (A29) stuitten we opnieuw op slagbomen.

Rode lichten floepten aan en zelfs de brug werd voor onze neus opgehaald. Links van ons het Hollandsch Diep (waarin ooit eens een van de Oranjes heeft geprobeerd om met zijn paard op zijn rug het water over te zwemmen). Rechts van ons het Haringvliet. Ook hier werd alles werd uit de kast gehaald.
Een horde heen en weer varende ingehuurde zeiljachtjes verhinderde dat we al zwemmend met de motoren op de rug naar de andere oever zouden komen. Misschien maar goed ook, want met die Oranje liep het ook niet goed af.

Gelukkig.

De zwaartekracht werkte in ons voordeel en bewoog de brug in tegengestelde richting terug. Nadat de autoriteiten met zichtbare tegenzin de slagbomen openden, hebben we ze zwaar teruggepakt door net te doen of een aantal van onze motoren niet wilden starten. Dat kunnen ze erg goed bij de SGF: hun motoren niet laten starten. Er ontstond bij een temperatuur van 30 graden een vrolijke chaos van bakfietsen, gewone fietsen, scooters, B-merkmotoren (die geen problemen hadden met de autoriteiten) en lokaal sluipverkeer dat stom genoeg voor onze parallelbaan had gekozen.

Na dit hilarische oponthoud trokken we de Hoeksche Waard in waar ons een nieuwe streek werd geleverd. Bereden politie (in burger!) wachtte ons op en beweerde bij hoog en bij laag dat verderop de weg was versperd. Omdat we al diverse stalen hekken en een bord ‘eigen weg’ hadden gezien, lieten we ons ompraten. Maar echt alleen omdat we het sop de kool toch niet waard vonden, niets zou ons tegenhouden, we namen gewoon een ander karrenspoor.

De Grevelingendam kent geen bewegende delen of slagbomen, er is wel een restaurant dat Meerzicht heet en uitzicht biedt over het Grevelingenmeer. Daar kwamen we niet voorbij zodat Bruinisse aan de horizon bleef liggen en wij elkaar rondjes gingen geven. Maar wat een leuk eind van een leuk initiatief moest zijn, gaf toch bijna aanleiding tot een door de overheid zo gevreesde confrontatie tussen twee motorclubs. Bij de uitsmijter ontstond er een felle discussie over het Grevelingenmeer: is dat nou zout of zoet? De SGF beweerden bij hoog en bij laag dat het meer zoet is, maar iedere Oldtimer weet natuurlijk dat het Grevelingenmeer bremzout is.

Hoe dit is afgelopen weet ik niet, ik moest iets eerder naar huis. Volgend jaar hoop ik hier meer over te horen, want dan organiseren Jop en Simon een nieuwe gezamenlijke rit. Deze week gaat de vergunningaanvraag naar het NCTV.

Jop ’t was weer top!!