De snertrit stelde niets voor

Afgelopen zondag werd de Snertrit gereden. Traditioneel wordt de laatste rit van het seizoen opgevrolijkt met code rood, pekel en ijsregen. Dit keer scheen de zon. Een tegenvaller.

Ondanks de uitzonderlijke weersvooruitzichten was de opkomst prima. 18 motoren, 19 personen (waaronder één bakkeniste). Er waren opvallend veel vaders met zonen op pad. We noemen hier Samwel senior en junior, Van der Lelie Senior en junioren, helaas: Ken moest het zonder zijn spruit stellen. Het was frisjes (7 graden) maar droog.

Tequila: meer vitamines dan een Kiwi!

Uiteraard werd de rit voorafgegaan door een rondje koffie. En 1 Tequila, ook dat is ieder jaar hetzelfde. Paul van Lieshout: “Zometeen speelt de band”

Ik snapte er geen bal van en dacht dat hij helemaal naar Ommen wilde. Later bleek dat hij ons mee wilde lokken naar de Spiders in Delft waar een Blues Band speelde. Ik had zijn mailtje hierover gemist. Andere keer. Dus gingen we op weg naar het enige (?) stukje onverharde weg in de Krimpenerwaard waar je nog met de motor in mag.

Bij het Tuinpad van mijn Vader hielden we een momentje halt.

Vroeger ging hij graag even mee om motoren te kijken bij de Breeka en om een kommetje soep te nuttigen. Helaas zit pa tegenwoordig aan huis gekluisterd. De korte stop werd door mijn vader erg gewaardeerd: kon hij eindelijk weer eens verse fijnstof opsnuiven.

Het was voor mij het moment om de omleidingsroute voor het zijspan uit te leggen. Bij Tiendweg-Oost staat bord C06. Slechts weinigen weten wat dit bord betekent (“Verboden voor motorvoertuigen met meer dan twee wielen”). Jammer voor het zijspan van de familie Wulterkens, prettig voor de solo’s. Die mochten lekker een paar kilometer onverhard uitrazen.

Vergetelheid

Natuurlijk wil het Waterschap ons niet op die Tiendweg hebben, maar dit bord staat er al veertig jaar en is in vergetelheid geraakt. Tegenwoordig staan er die waardeloze nieuwe C12-borden waarmee ook tweewielige motorvoertuigen de toegang wordt ontzegd. Mazen in de wet, je moet ze maar weten te vinden. Halverwege de Tiendweg verstoorden we de zondagse wandeling van wat hondenbezitters (boze blikken), verder waren wij helmaal alleen onder de blauwe hemel. Een stel uitgelaten kinderen: bammer-de-bam. Na ongeveer 3 km hobbelen, bereikten we vers asfalt.

Plas ophouden

Het ging over de Lekdijk Oostwaarts en we pakten net dat ene buitje mee dat voor wat frisheid zorgde. Prachtige panorama’s over de glinsterende rivier. Via de Buurtschappen weer westwaarts, monumentale kasteelboerderijen, knotwilgen. Een geplande tussenstop bij een watermolen ging helaas niet door vanwege de onbeschikbaarheid van de molenaar (houden jullie te goed). De oude mannen (en 1 dame) moesten hun plas dus ophouden. Ik verwachtte dat dit precies goed zou gaan tot terugkomst bij Eetcafé Breeka. Helaas bleek er een onverwachte wegafsluiting in het parcours te zitten, waardoor er 8 kilometer moest worden omgereden.
Daan Schoonwater haalde het nèt. “Gelukkig gingen we niet nog een keer onverhard, dan had ik het niet droog gehouden.”

Daarna was er erwtensoep voor bijna iedereen en een tosti voor wie bijzonder was. Blosjes op de wangen, gezellig nababbelen en nog voor het donker werd, ging iedereen weer huiswaarts.

Nu de moraal van dit verhaal:

ik zoek een opvolger voor de snertrit.

Je hebt nog een jaar om hem voor te bereiden, dus pak die kans en geef je op!

Jop & Nick (tourkalender@hdctheoldtimers.nl)